ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ TΩΝ ΙΔΙΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω

γυναίκα ( ουσ. θηλ. ) 'υναίκα [iˈneka] Φάρασ. 'εναίκα [eˈneka] Σίλ., Σινασσ. ναίκα [ˈneka] Ανακ., Αξ., Αραβαν., Αραβ., Αφσάρ., Γούρδ., Δίλ., κ.α., Μαλακ., Μισθ., Ουλαγ., Ποτάμ., Σατ., Σεμέντρ., Σίλατ., Σινασσ., Τελμ., Τροχ., Τσαρικ., Φάρασ., Φερτάκ., Φλογ. 'νιαίκα [ˈɲeka] Ανακ. Πληθ., Γεν. 'εναικών [eneˈkon] Σίλ. ναικεςγιού [necezˈʝu] Φερτάκ. ...

γυναικόπουλο (ουσ. ουδ.) 'ναικόπουλο [neˈkopulo] Τροχ. 'ναικόπουλου [neˈkopulu] Αξ. 'νικόπουλο [niˈkopulo] Αξ. Από το ουσ. γυναίκα και το υποκορ. επίθμ. -ό-πουλο.

Θωπευτικά, η σύζυγος Αξ. : Eγώ να κρέψω ένα καλό 'ναικόπουλο, ας έν' φουκαρές, και ένα μικρό σπίτ' στράτα πάνω (Εγώ θα ζητήσω μιά καλή γυναικούλα, ας είναι και φτωχή, και ένα μικρό σπίτι πάνω στον δρόμο) Τροχ. -ΙΛΝΕ 1554 Συνών. γυναίκα, εξικλής, καλός

γύπνος () ...