σκοτιάζω
(ρ.)
σκοτιάζω
[skoˈtçazo]
Αξ.
Αόρ. γ' Γεν.
σκοτιάνεν
[skotˈçanen]
Αξ.
Από το ουσ. σκοτία και το παραγωγ. επίθμ. -ιάζω. Πβ. αρχ. σκοτίζω.
Απροσ., σκοτεινιάζει
:
Σκοτιάνεν. Ήρτεν. Ξέβεν όξω
(σκοτείνιασε. Ήρθε. Βγήκε έξω)
Αξ.
-Dawk.
'φόν εσκοτιάνεν, τοπλάντσαν γκαι ντιαβόλ', γκελετζεύ'νε
(Όταν σκοτείνιασε, μαζεύτηκαν και οι διάβολοι, συνομιλούν)
Αξ.
-Μαυρ.-Κεσ.
Συνών.
σκοτεινιάζω :1