βούρτσα (ουσ. θηλ.) βούρτσα [ˈvurtsa] Γούρδ.

Γούρδονος

φούρτσ̑α [ˈfurtʃa] Μαλακ., Φάρασ.

Μαλακοπή, Φάρασα

φίρτζα [ˈfirdza] Ανακ.

Ανακού

Αρσ. φἰρτσ̑ης [ˈfirtʃis] Αφσάρ., Κίσκ., Σατ., Τσουχούρ., Φκόσ.

Αφσάρι, Κίσκα, Σατί, Τσουχούρι, Φκόσι

Από το μεσν. ουσ. βρούτζα και βούρτζα, πβ. και μεσν. ρ. βουρτσίζω (< λατιν. bruscia). Οι τύπ. φίρτσ̑ης και φούρτσ̑α αντιδάν. μέσω του τουρκ. ουσ. fırça = βούρτσα, όπου και διαλεκτ. τύπ. furça (βλ. και Tzitzilis 1987α: 33).

Βούρτσα ό.π.τ.

ό.π.τ.

: Κόνωσι λίτσικο σου φούρτσα τ' απάν', χτενίζ' δου μουστάκι τ', δου μουστάκι τ' από γκρίζου γένη μαύρο (Άδειασε λίγη (μπογιά) πάνω στην βούρτσα του, χτενίζει το μουστάκι του, το μουστάκι του από γκρίζο έγινε μαύρο) Μισθ.

Μισθί

-ΑΠΥ-Καρατσ.

ΑΠΥ-Καρατσ.

βούταμο ( ουσ. ουδ. ) βούταμο [ˈvutamo] Τελμ., Φάρασ. Αρσ. βούταμος [ˈvutamos] Φάρασ. ...