ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ TΩΝ ΙΔΙΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω

καυχιέμαι ( ρ. ) καυκιέμαι [kafˈceme] Μαλακ., Ποτάμ., Σινασσ., Τελμ. καυτσ̑έμαι [kafˈtʃeme] Φάρασ. καυτζ̑έμαι [kafˈdʒeme] Φάρασ. καυτσ̑ίζουμου [kafˈtʃizumu] Σίλ. Παρατατ. καυχιούμουν [kafˈçumun] Τελμ. καυχούμουν [kafˈxumun] Σινασσ. καυτζ̑ουμουν [kafˈdʒumun] Φάρασ. Αόρ. εκαυχίστα [ekafˈçista] Σινασσ. καυτσ̑ι-έστα [kafˈtʃesta] Φάρασ. Προστ. καυτσ̑ήστου [kafˈtʃistu] Φάρασ. ...

καφαλούς (επίθ.) γαφαλού [ɣafaˈlu] Μισθ. Πληθ. καφασαλούδια [kafasaˈluðʝa] Φλογ. Από το τουρκ. επίθ. kafalı = α) αυτός που έχει κεφάλι β) διορατικός, μυαλωμένος.

1. Κεφάλας Μισθ.

2. Aυτός που έχει μεγάλο λειρί Φλογ.

καφάς ( ουσ. αρσ. ) γαφάς [ɣaˈfas] Φάρασ. καφά [kaˈfa] Ανακ., Ουλαγ., Τελμ., Φερτάκ. qαφά [qaˈfa] Μαλακ., Φλογ. γαφά [ɣaˈfa] Σινασσ., Τσουχούρ. Πληθ. καφάδια [kaˈfaðʝa] Μαλακ. ...