ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ TΩΝ ΙΔΙΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω

σεκέρι ( ουσ. ουδ. ) σ̑εκέρι [ʃeˈceri] Σίλ. σ̑εκέρι [ʃeˈcer] Αραβ., Μισθ., Τελμ. σ̑εκέρ' [ʃeˈcer] Αξ., Τροχ. σ̑ακα̈́ρ [ʃaˈkær] Μισθ. σ̑ακάρ [ʃaˈkar] Φκόσ. σακάρ [saˈkar] Σινασσ. σ̑οκ͑άρι [ʃoˈkʰari] Φάρασ. Πληθ. σ̑εκέρια [ʃeˈcerʝa] Μαλακ., Μισθ., Τελμ. Πληθ. σακάρια [saˈkarʝa] Σινασσ. Πληθ. σ̑εκάρε [ʃeˈkare] Φάρασ. ...

σεκερίτσα (ουσ. ουδ.) σεκερίτσα [seceˈritsa] Γούρδ., Φερτάκ. σ̑εκερίτσα [ʃeceˈritsa] Αραβαν. εσκερίτσι [eskeˈritsi] Αραβαν. Από το τουρκ. ουσ. şeker = α) ζάχαρη β) χαρακτηρισμός ανθρώπου, γλυκός, όμορφος, και υποκορ. επίθμ. -ίτσα. Υπάρχει και η εκδοχή από το πρόθμ. συν- και το μεσν. ουσ. κυράτσα (Κρινόπουλος 1889). Στην περίπτωση αυτή η λέξη πιθ. σχηματιστήκε αναλογ. προς το ουσ. συννύφισσα.

Αντραδέλφη, τιμητική προσφώνηση στην αδερφή του συζύγου. ό.π.τ. Συνών. ζάζα, μπαλντούζα

σεκεριώνας ( επίθ. ) σ̑α̈κα̈ριώνας [ʃækæˈrʝonas] Μισθ. σ̑οκ͑άρώνα [ʃoˈkʰaˈrona] Φάρασ. σακαριώνα [sakaˈrʝona] Σινασσ. ...