ζάζα (ουσ. θηλ.) ζ̑άζ̑α [ˈʒaʒa] Μαλακ., Φλογ.

Μαλακοπή, Φλογητά

τσατζά [tsaˈdza] Σινασσ.

Σινασσός

τσ̑ασή [tʃaˈsi] Μαλακ.

Μαλακοπή

τσατσά [tsaˈtsa] Σινασσ.

Σινασσός

τσα [tsa] Σινασσ.

Σινασσός

Αγν. ετύμ., πιθ. ηχομιμητ. λ. της παιδικής γλώσσας. Πβ. και το αγν. ετύμ. Τουρκ. διαλεκτ. ουσ. eze = θεία. Στο ΙΛΝΕ εξετάζονται ως τύπ. του ουσ. γιαγιά . Ο τύπ. τσατζά από το νεότ. ουσ. τζατζά = μητέρα, κυρά (Λεξ. Σομ., λ. τζατζά).

1. Η μεγαλύτερη αδελφή Μαλακ., Σινασσ.

Μαλακοπή, Σινασσός

Πβ. κουρούκα :1, τέτε :3

2. Κουνιάδα Μαλακ., Φλογ.

Μαλακοπή, Φλογητά

3. Θεία Φλογ.

Φλογητά

: Κάτσα και 'γω, πεγέν'σα ένα κορίτσ', είπα τα χέμεν σο ζάζα μ' (Έκατσα κι εγώ, είδα ένα κορίτσι που μου άρεσε, το είπα αμέσως στην θεία μου) Φλογ.

Φλογητά

-ΙΛΝΕ 811

Τσιτσόπουλος 1962

Συνών. άμια, θείος :1, ιζά :1, νινέ, τέτε :1, τσιτσά, χάλα

4. Γενικώς, προσφώνηση σεβασμού σε μεγαλύτερη γυναίκα Σινασσ.

Σινασσός

Συνών. ιζά :2

Τροποποιήθηκε: 08/08/2025

ζάζω () ...