εβλατλίκι (ουσ. ουδ.) εβλατλι̂́κ' [evlatˈlɯk] Αξ.

Αξός

εβλατλίχι [evlatˈliçi] Σίλ.

Σίλλη

εβλατλι̂́χ' [evlatˈlɯx] Σίλ., Φλογ.

Σίλλη, Φλογητά

αβλατλούχ' [avlatˈlux] Μισθ.

Μισθί

Από το τουρκ. ουσ. evlatlık = θετό τέκνο, όπου και διαλεκτ. τύπ. evlatlıh.

1. Υιοθετημένο, θετό τέκνο ό.π.τ.

ό.π.τ.

: Εβλατλίχ’ παιδί (Θετό παιδί) Σίλ.

Σίλλη

-ΚΜΣ-ΛΚ6

ΚΜΣ-ΛΚ6

Συνών. εβλάτι

β. Ψυχοκόρη, ψυχοπαίδι Σίλ.

Σίλλη

2. Δικαίωμα κληρονομιάς Σίλ.

Σίλλη

: 'γάλια τούτσα ένα σ̑έι μη ποίσεις, οπ' τ' εβλατλίχι θε σου βγάλω (Πρόσεξε καλά μην κάνεις τέτοιο πράγμα, θα σε αποκληρώσω) Σίλ.

Σίλλη

-Συλλ.

Βακαλόπουλος 1909

εβλεμή ( ουσ. θηλ. ) εβλεμή [evleˈmi] Ποτάμ., Σινασσ., Τζαλ. ...