εβλάτι
(ουσ. ουδ.)
εβλάτι
[eˈvlati]
Φάρασ.
εβλάdι
[eˈvladi]
Ουλαγ.
εβλάτ'
[eˈvlat]
Ουλαγ., Τροχ., Φλογ.
εβλάσ̑
[eˈvlaʃ]
Αραβαν.
αβλάτ'
[aˈvlat]
Μισθ.
αβλέτ'
[aˈvlet]
Μισθ.
Από τα τουρκ. ουσ. evlâd και evlât = τέκνο, όπου και διαλεκτ. τύπ. evlat, avlat, απώτερα από τον αραβ. πληθ. awlād = παιδιά.
1. Παιδί
ό.π.τ.
:
Πόσα αβλάτια έεις;
(Πόσα παιδιά έχεις;)
Μισθ.
-Κοτσαν.
Όι ναίκα, ταχύ αμ μπεράνουμ’ εμείς, σε τσ̑ίνα κονdά να βαήκουμ’ το εβλάσ̑' μας;
(Ε γυναίκα, αύριο αν πεθάνουμε εμείς, σε ποιον κοντά θα αφήσουμε το παιδί μας;)
Αραβαν.
-Φωστ.-Κεσ.
«Αβλάτ'», λέ', «σαλντώ σι, παίν’ σου παλιό Βάρλαντζα»
(«Παιδί», λέει, «σε στέλνω, σε πάω στο Παλιό Αγιονέρι»)
Μισθ.
-ΑΠΥ-Καρατσ.
Πατέρα τ'νε πολύ αdζίνdανε τα εβλάτια τ'
(Ο πατέρας τους λυπόταν πολύ τα παιδιά του)
Τροχ.
-ΙΛΝΕ 1554
Συνών.
κουλάκι, ντόλι, παιδί, τέκνο
2. Ειδικότ., παιδί από προηγούμενο γάμο συζύγου ή γενικότ. θετό παιδί
Ουλαγ., Φλογ.
:
Τό το παιγί έπηρέν ντο αγά τ' και έπ’γκεν ντο εβλάdι
(Αυτό το αγόρι το πήρε ο αφέντης του και το έκανε παιδί του )
Ουλαγ.
-Dawk.
Συνών.
εβλατλίκι