ε
(επιφ.)
ε
[e]
Αξ., Δίλ., Σατ., Σινασσ., Φάρασ., Φλογ.
έι
[ˈei ]
Αξ., Μαλακ., Τελμ.
έο
[ˈeο]
Μισθ.
έου
[ˈeu]
Μισθ.
έι
[ˈei ]
Αξ., Μαλακ., Σινασσ., Τελμ.
Ηχομιμητική λ., πβ. αρχ. ἔ ἔ και τουρκ. e, ey.
1. Επιφώνημα προσέλκυσης προσοχής, κλητική προσφώνηση
ό.π.τ.
:
Ε μπρε
(Ε μωρέ)
Αξ.
-Μαυρ.-Κεσ.
Λέγω τα σένα, ε Πέτρε,το λαχτόρι πίρμη κράξει, συ του με κατές, 'α ειπείς τζ̑ο κατέχω τα
(Λέγω σοι, Πέτρε, οὐ φωνήσει σήμερον ἀλέκτωρ πρὶν ἢ τρὶς ἀπαρνήσῃ μὴ εἰδέναι με ΚΔ Ευ.Λουκ. 22.34)
Φάρασ.
-Lag.
Συ, ε απός, ασλάν' έργατα πορείζ να ποίκ͑'
(Ε εσύ αλεπού, μπορεί να κάνεις αυτά που κάνει το λιοντάρι;)
Φάρασ.
-Λουκ.Λουκ.
Μη φοήσαι, ε γοντσ̑ής!
(Μη φοβάσαι, ε γείτονα!)
Φάρασ.
-Θεοδ.Παραδ.
Έμbου τσ̑' εσύ ε γαπ'τικέ, να φας να χορτάσ' η τσ̑οιλία σου!
(Mπες κι εσύ, ω φίλε μου, να φας να χορτάσει η κοιλιά σου!)
Φάρασ.
-Θεοδ.Παραδ.
Έι, αδελφέ, εσένα σαλντούν σε σα τεχλικαλίδια σα τόπους, να σε ο̈λντϋρντίσουν
(Έι αδελφέ, εσένα στέλνουν σε επικίνδυνα μέρη για να σε σκοτώσουν)
Τελμ.
-Dawk.
Έι αρκαντάσ̑', εσύ εμέ αφήκεζ με!
(Έι σύντροφε, εσύ με παράτησες!)
Αξ.
-Μαυρ.-Κεσ.
«Πού πας, ε γιο μου;», ρωτά τα ο γέρος
(«Πού πας, γιέ μου;», τον ρωτάει ο γέρος)
Φάρασ.
-ΚΜΣ-Θεοδ.
Ε φσ̑όκκα! πώς εν το ζόρι σας;
(Ε παιδιά! Ποιος είναι το πρόβλημά σας;)
Σατ.
-Παπαδ.
Συνών.
α, ω :1
2. Για την έκφραση δυσαρέσκειας, οίκτου κτλ,
ό.π.τ.
:
Έι ίτι / έγ ίτι
(Ε κακομοίρη)
Μαλακ.
-Τζιούτζ.
Ε καημένα νιάτα!
(Ε καημένα νιάτα!)
Σινασσ.
-Λεύκωμα
Συνών.
ουφ, ωχ, αμάν
3. Πριν από άλλα επιφωνήματα όπως το χάιdε, δηλώνει προτροπή
ό.π.τ.
:
Ε, χάιdε, ας πάμε σο σπίτ’, και ας δώκω τα παράδια
(Ε άντε να πάμε στο σπίτι, να σου δώσω τα λεφτά)
Μισθ.
-ΑΠΥ-Καρατσ.
Συνών.
άγω, άιντε, ας :1, για, να
β.
Για την έκφραση συγκατάβασης
Σινασσ.
:
Ε ας έν', γράψε το
(Ε ας είναι, γράψε το
)
Σινασσ.
-Λεύκωμα
Ε, ας σ' ακούσω, άγμε
(Ε, ας σε ακούσω, άντε
)
Σινασσ.
-Λεύκωμα