γιαπί (ουσ. ουδ.) γιαπί [ʝaˈpi] Ανακ., Μαλακ., Σινασσ.

Ανακού, Μαλακοπή, Σινασσός

γιαπού [ʝaˈpu] Σίλ., Φλογ.

Σίλλη, Φλογητά

Πληθ. γιαπούδια [ʝaˈpuðʝa] Φλογ.

Φλογητά

γιαπούζια [ʝaˈpuzʝa] Φλογ.

Φλογητά

Από το τουρκ. ουσ. yapı = οικοδόμημα, όπου και διαλεκτ. τύπ. yapi.

Γιαπί, οικοδομή ό.π.τ.

ό.π.τ.

: Νινέ μ' Μαρία δούλεψε σο γιαπί (Η γιαγιά μου η Μαρία δούλεψε στην οικοδομή)) Ανακ.

Ανακού

-Κωστ.Α.

Κωστάκης 1963

'πόμ'νι τ' γιαπού γιομάτου κραφιά κι ταχτά (Έμεινε το γιαπί γεμάτο καρφιά και σανίδια) Σίλ.

Σίλλη

-Ταλιανίδ.Ερωτημ.

Ταλιανίδης 1924

γιαπιστίζω ( ρ. ) γιαπι̂σ̑τι̂́ζω [ʝapɯˈʃtɯzo] Αραβαν., Μαλακ. γιαπουστίζω [ʝapuˈstizo] Μισθ. γιαπουσ̑τούζω [ʝapuˈʃtuzo] Αξ. γιαπ͑ουσ̑τι-έω [ʝapʰuʃtiˈeo] Φάρασ. γιαπι̂σ̑τού [ʝapɯˈʃtu] Ουλαγ. Αόρ. γιαπούισα [ʝaˈpuisa] Αξ., Αραβαν., Μαλακ., Μισθ. γιαπι̂́γισα [ʝaˈpɯʝisa] Μαλακ. ...