ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ TΩΝ ΙΔΙΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω

γιαντιργούς
γιαούρτι
γιαπάι
γιαπί
γιαπιστίζω
γιαπιστιρντίζω
γιαπούστημα
γιαπουστιέσιμα
γιαπουτζής
γιαπτιρντίζω
γιαραδιάρης
γιαραλάντημα
γιαραλαντίζω
γιαραλατίζω
γιαραλής
γιαρανλίκι
γιαραντίζω
γιαράς
γιαρασουρένιος
γιαρατίζω
γιαρί

γιαπτιρντίζω ( ρ. ) γιαπτι̂ρντίζω [ʝaptɯrˈdizο] Αραβαν., Μαλακ. γιατ͑ι̂ρντίζω [ʝatʰɯrˈdizο] Μισθ. Αόρ. γιαπτίρτζισα [ʝaˈptirdzisa] Σίλ. γιαπτι̂́ρσα [ʝaˈptɯrsa] Μαλακ. γιαπτούρσα [ʝaˈptursa] Τσαρικ. ...

γιαραδιάρης (επίθ.) γιαραγιάρ' [ʝaraˈʝar] Αξ. Από το ουσ. γιαράς (θ. πληθ. γιαράδ-) και το παραγωγ. επίθμ. -ιάρης.

Αυτός που φέρει πληγές, πληγωμένος, τραυματισμένος Αξ. : Χεγός κλώγ̑' γιαραγιάρ' (Ο Θεός τριγυρνά πληγιασμένος) Αξ. -Μαυρ.-Κεσ. Συνών. γιαραλής, κρούω, χτρίζω

γιαραλάντημα ( ουσ. ουδ. ) γιαραλάντημα [ʝaraˈladima] Μισθ. ...