ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ TΩΝ ΙΔΙΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω

γιαράς ( ουσ. αρσ. ) γιαράς [ʝaˈras] Δίλ., Μισθ., Σεμέντρ., Σίλ., Φάρασ. γιαρά [ʝaˈra] Ανακ., Αξ., Μαλακ., Ουλαγ., Ποτάμ., Φάρασ. γεράς [ʝeˈras] Σίλ. γερά [ʝeˈra] Ποτάμ. Πληθ. γιαράδες [ʝaˈraðes] Μισθ. γιαράδια [ʝaˈraðʝa] Ποτάμ., Σινασσ., Φλογ. γιαράγια [ʝaˈraʝa] Αξ. γιαράια [ʝaˈraia] Μισθ. γιαράα [ʝaˈraa] Μισθ. ...

γιαρασουρένιος (επίθ.) Ουδ. Πληθ. γιαρασουρένια [ʝarasuˈreɲa] Σινασσ. Από το τουρκ. επίθ. yararsız = ανώφελος, άχρηστος, με μετάθ. του [r] και με παραγωγ. επίθμ. -ένιος.

Στον πληθ. ως ουσ., άχρηστα πράγματα, σαβούρα Σινασσ. Συνών. καλαμπαλίκι :1

γιαρατίζω ( ρ. ) γιαρατίζω [ʝaraˈtizo] Μαλακ., Φάρασ. γιαραΐζου [ʝaraˈizu] Μισθ. γιαρατ-τού [ʝaratˈtu] Ουλαγ. Αόρ. γιαράτ'σ̑α [ʝaˈratʃa] Ουλαγ. γιαράτ'σα [ʝaˈratsa] Μαλακ., Μισθ. ...