διάκος (ουσ.) διάκος [ˈðʝako] Τελμ.

Τελμησσός

διάκους [ˈðʝakus] Μαλακ.

Μαλακοπή

dιάκος [ˈdʝakos] Αξ., Αραβαν., Φερτάκ.

Αξός, Αραβανί, Φερτάκαινα

γιάκος [ˈʝakos] Αραβαν., Γούρδ.

Αραβανί, Γούρδονος

γιάκους [ˈʝakus] Σίλ.

Σίλλη

Μεσν. ουσ. διάκος, που ανάγεται στο μεταγν. διάκων με μεταπλ. κατά τα δευτερόκλιτα (πβ. γέρων - γέρος).

Διάκος, ο κατώτερος βαθμός της ιεροσύνης ό.π.τ.

ό.π.τ.

: || Ασμ. Ψάλλε, παπά, ασ' σο έψαλλες, διάκοι, μη σκανδαλιέστε
Ψάλλε και συ, πρωτόπαπα, μη χάνεις το Βαγγέλι (Ψάλλε, παπά, όπως έψελνες, διάκοι, μη σκανδαλίζεσθε
Ψάλλε και συ, πρωτόπαπα, μη χάνεις το Ευαγγέλιο) Τελμ.

Τελμησσός

-Lag.

Lagarde 1886

διακόσιοι ( αριθμ. ) γιακόσοι [ʝaˈkosi] Σίλ. διακόσια [ðʝaˈkosça] Σινασσ. διακόσ̑α [ðʝaˈkoʃa] Μισθ. εδιακόσ̑α [eðʝaˈkoʃa] Τελμ. ντιακόσ̑α [dʝaˈkoʃa] Αξ., Τσαρικ. γιακόσ̑α [ʝaˈkoʃa] Μισθ. εριακόσ̑α [erʝaˈkoʃa] Αραβαν., Γούρδ. ...