αγελάδα (ουσ. θηλ.) αελάδα [aeˈlaða] Ανακ.

Ανακού

γελάδα [ʝeˈlaða] Κίσκ.

Κίσκα

αλιά [aˈʎa] Σίλ.

Σίλλη

Πληθ. αγελάδες [aɣeˈlaðes] Φερτάκ.

Φερτάκαινα

Mεσν. ουσ. ἀγελάδα, το οπ. από το μεταγν. επίθ. ἀγελάς = ζώο που ζει σε αγέλη.

Αγελάδα ό.π.τ.

ό.π.τ.

: Μάρτ’ τ͑οχουζού βγάλλισ̑κάμ’ τ’ αελάδες σην αέλ’ (Στις 9 του Μάρτη βγάζαμε τις αγελάδες στην αγέλη) Ανακ.

Ανακού

-Κωστ.Α.

Κωστάκης 1963

Τιαζ έσ̑ει ρυό καλές αλιές (Aυτός έχει δυό καλές αγελάδες) Σίλ.

Σίλλη

-ΚΜΣ-ΛΚ6

ΚΜΣ-ΛΚ6

Κόφτειναμ’ αγελάδες, σάνισκαμ’ παστουρμάδες, γιόμ’ζαμ’ σουdζούκα (Σφάζαμε αγελάδες, φτιάχναμε παστουρμάδες, παραγεμίζαμε σουτζούκια) Φερτάκ.

Φερτάκαινα

-ΚΜΣ-Θεοδ.

ΚΜΣ-Θεοδωρίδη 2017

Συνών. αγελάδι, χτήνος

αγελάδι ( ουσ. ουδ. ) εγελάδι [eʝeˈlaði] Φερτάκ. εγιλέτ’ [eʝiˈlet] Φερτάκ. α’ιλάτ’ [aiˈlat] Φερτάκ. ε’ιλέτ’ [eiˈlet] Φερτάκ. γιολάτ’ [ʝoˈlat] Φερτάκ. γιάδι [ˈʝaði] Τσουχούρ., Φάρασ., Φκόσ. Πληθ. ε’ιλάδια [eiˈlaðʝa] Φερτάκ. γιάδε [ˈʝaðe] Σατ., Φάρασ., Φκόσ. ...