ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ TΩΝ ΙΔΙΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω

μαρούκια (ουσ. ουδ.,πληθ.) μαρούκια [maˈruca] Αξ., Μαλακ., Μισθ., Σινασσ., Φλογ. Θηλ. μαρούκ-κα [maˈrukka] Αξ. Από το αρμεν. մորուք (moruk) = γενειάδα, όπου και διαλεκτ. τύπ. majruk σύμφωνα με τον Τζιτζιλή (1995: 82), όπου εξηγεί και την σημασιολ. μεταβολή από την σημ. ‘γενειάδα’ σε ‘σαγόνι’. Σύμφωνα με τον Καραποτόσογλου (1990-1991: 297) υποχωρητ. σχηματ. από το ρ. μαρουκιέμαι. Δεν σχετίζεται με το αρχ. ουσ. μήρυξ (Ηatzidakis 1897: 99). Εσφαλμένη και η ετυμολόγηση του Καρολίδη (1885: 191) από ρίζα mar- = φονεύω, καταστρέφω, συντρίβω. Η λ. και Πόντ.

Σιαγόνες ό.π.τ. Συνών. τσενέ

μαρουκιέμαι ( ρ. ) μαρουκιέμαι [maruˈceme] Φάρασ. μαρουτσ̑έμαι [maruˈtʃeme] Φάρασ. μαρουdζ̑έμαι [maruˈdʒeme] Φάρασ. μαρουζιέμαι [maruˈzʝeme] Φάρασ. Παρατατ. μαρουκιέμουν [maruˈcemun] Φάρασ. μαρουζιέμουν [maruˈzʝemun] Φάρασ. Αόρ. μαρουdζ̑έστα [maruˈdʒesta] Φάρασ. ...