ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ TΩΝ ΙΔΙΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω

σταυρός ( ουσ. αρσ. ) σταυρός [staˈvros] Ανακ., Αραβαν., Γούρδ., Καρατζάβ., Μαλακ., Μισθ., Σατ., Σίλ., Σινασσ., Τελμ., Τροχ., Φάρασ., Φερτάκ., Φλογ. Γεν., Εν. σταυρού [staˈvru] Ανακ., Αξ., Γούρδ., Μισθ., Τζαλ., Τσαρικ., Φάρασ. σταυρος-γιού [stavroˈsʝu] Ουλαγ. Κλητ., Εν. σταυρέ [staˈvre] Αραβαν. Πληθ. σταυρόια [staˈvroia] Μισθ., Τσαρικ. σταυρά [staˈvra] Ανακ. ...

σταύρωμα (ουσ. ουδ.) σταύρουμα [ˈstavruma] Σίλ., Φάρασ. Αρχ. ουσ. σταύρωμα = η περίφραξη με πασσάλους.

1. Η σταύρωση Φάρασ.

2. Η ενέργεια και το αποτέλεσμα του ρ. σταυρώνω, ο σχηματ. του σταυρού καθώς κάνω γητεία για να θεραπεύω κάποιον Σίλ. : Ρε σέλει σταύρουμα τ’ παιρί (δεν θέλει σταύρωμα το παιδί) Σίλ. -Κωστ.Σ.

σταυρώνω ( ρ. ) σταυρώνω [staˈvrono] Ανακ., Αξ., Αραβαν. σταυρώνου [staˈvronu] Αξ., Μισθ., Σίλ., Φάρασ. Εν., Παρατατ., γ' σταύρωνι [ˈstavroni] Σίλ. σταύρωνκε [ˈstavronce] Φάρασ. σταύρωσα [ˈstavrosa] Αξ., Σίλατ. σταύρουσα [ˈstavrusa] Σίλ. Αόρ., Υποτ. σταυρώσου [staˈvrosu] Ανακ. Μτχ. σταυρουμένους [stavruˈmenus] Μισθ., Σίλ. ...