τσελεμπής (ουσ. ουδ.) τσελεbής [tseleˈbis] Σίλ., Σινασσ.

Σίλλη, Σινασσός

τσ̑έλεbης ['tʃelebis] Αξ.

Αξός

τσέλεbη ['tselebi] Αξ., Αραβαν.

Αξός, Αραβανί

τσελεπή [tseleˈpi] Αραβαν.

Αραβανί

Νεότ. ουσ. τσελεμπής = κύριος, άρχοντας (Mackridge 2021: 58), το οπ. από το τουρκ. ουσ. çelebi = α) κύριος, ευγενής β) ηγούμενος μοναχικού τάγματος γ) ως διαλεκτ. σημ., ανδράδελφος. Πβ. και μεσν. ουσ. τζαλαπῆς = κύριος. Και ο τύπ. τσελεπής νεότ.

1. Ως προσφώνηση, κύριος Σινασσ.

Σινασσός

2. Aνδράδελφος, κουνιάδος, αδελφός του συζύγου Αξ., Αραβαν., Σίλ.

Αξός, Αραβανί, Σίλλη

: Εσύ με το τσέλεbη μ’ το Ανέστη γκελετζεψέτ’ το (Εσύ με τον ανδράδελφό μου τον Ανέστη συζητήστε το) Αραβαν.

Αραβανί

-Φωστ.

Φωστἐρης 1952

Ατόλτζισε απάνου μου· «Αρ τσέλεbής μου 'ναι!», είπι (Όρμησε απάνω μου· «Καλέ, είναι κουνιάδος μου!», είπε)

τσελίκι ( ουσ. θηλ. ) τσ̑ελίκιν [tʃeˈlicin] Φάρασ. τσ̑ελίκ’ [tʃeˈlik] Ανακ., Αξ., Αραβαν., Τροχ., Φάρασ. τσιλίκ’ [tsiˈlik] Τροχ. Θηλ. τσελίκα [tseˈlika] Φλογ. τσ̑ελίκα [tʃeˈlika] Μαλακ. τσ̑έλικα [ˈtʃelika] Φλογ. τσάλικε [ˈtsalice] Μισθ. τσ̑άλικα [ˈtʃalika] Φλογ. τσαλίκα [tsaˈlika] Σινασσ. Αρσ. τσ̑έλικας [ˈtʃelikas ] Ανακ., Φλογ. ...