ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ TΩΝ ΙΔΙΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω

χαρίζω ( ρ. ) χαρίζω [xaˈrizo] Ανακ., Αξ., Αραβαν., Γούρδ., Τελμ., Φάρασ. χαρίζου [xaˈrizu] Σίλ., Φάρασ., Φερτάκ. Αόρ. χάρ'σα [ˈxarsa] Αραβαν., Γούρδ., Φλογ. χάρτσα [ˈxartsa] Φάρασ. ...

χαριλτού (ουσ. ουδ.) χαριλτού [xarilˈtu] Σινασσ. χαρλουντού [xarluˈdu] Σίλ. Από το τουρκ. ουσ. harıltı = φασαρία, δυνατός και διαρκής θόρυβος. Ο τύπ. χαρλουντού με μετάθ. του [l].

Θορυβός, φασαρία ό.π.τ. : Ακούει ένα χαριλτού, ύστερα λαλέματα· φοβήθην (Ακούει μιά φασαρία, και μετά ομιλίες· φοβήθηκε) Σινασσ. -Αρχέλ. Ως τ' αβόπουρμα δεν σαλήσαμι το μάτζι μας, οπ' χαριλτού κι οπ' τ' ισλίχ' (Ως το πρωί δεν κλείσαμε μάτι, από το θόρυβο και από το σφύριγμα του αέρα) Σινασσ. -Λεύκωμα Οπ’ το χαρλουντού τους ρε στάσ̑’κα (Από την φασαρία τους δε μπορούσα να σταθώ) Σίλ. -ΚΜΣ-ΛΚ6

χαρίμι ( ουσ. ουδ. ) χαρίμ' [xaˈrim] Ουλαγ., Φλογ. Πληθ. χαρίμια [xaˈrimɲa] Τελμ., Τροχ., Τσελτ., Φλογ. χαρίμε [xaˈrime] Φάρασ. χαρούμια [xaˈrumɲa] Ανακ. ...