ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ TΩΝ ΙΔΙΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω

χαραπάτι ( ουσ. ουδ. ) χαραπάτι [xaraˈpati] Σινασσ. χαραbάτ [xara'bat] Μαλακ. ...

χαράπι (ουσ.) χαράπι [xaˈrapi] Αφσάρ., Φάρασ. χαράπ' [xaˈrap] Μαλακ., Φλογ. Νεοτ. ουσ. χαράπι (Mackridge 2021: 97), το οπ. από το τουρκ. επίθ. harap = α) ερειπωμένος β) μεθυσμένος γ) διαλεκτ., για φρούτο, κυρ. σταφύλι και μούρο, άγριο ή μικρό. Η λ. και Ἠπ. Ιων.

1. Ερείπιο, κυρίως για οικοδομές και κτήρια ό.π.τ. : 'ενότουν χαράπι (Έγινε ερείπιο, ερειπώθηκε) Φάρασ. -Αναστασ.Τ Συνών. βεράνι, γικίχ :2, ορένι, χαραπάτι

2. Ακαλλιέργητη, απεριποίητη γη (κυρίως για αμπέλια) Αφσάρ., Μαλακ. : Στέρου ήdουνι χαράπι (Έπειτα (η γη) ήταν απεριποίητη) Αφσάρ. -Dawk.

χαράρι ( ουσ. ουδ. ) χαράρι [xaˈrari] Ανακ., Σινασσ., Φάρασ., Φκόσ. χαράρ' [xaˈrar] Αξ., Αραβαν., Γούρδ., Μαλακ., Μισθ., Σεμέντρ., Σινασσ., Τελμ., Τροχ. Πληθ. χαράλια [xaˈraʎa] Μισθ. ...