αμανάτι (ουσ. ουδ.) αμανάτ͑ι [amaˈnatʰi] Φάρασ.

Φάρασα

αμανάτ' [amaˈnat] Μισθ.

Μισθί

αμανέτι [amaˈneti] Ανακ.

Ανακού

αμενέτι [ameˈneti] Τζαλ.

Τζαλέλα

εμανέτι [emaˈneti] Σινασσ.

Σινασσός

εμενέτι [emeˈneti] Ποτάμ.

Ποτάμια

Από το μεσν. ουσ. ἀμανάτιον, το οπ. από το παλαιότ. και διαλεκτ. τουρκ. ουσ. amanat (< αραβ. amāna(t)), σύγχρ. emanet. Ο τύπ. αμανέτι νεότ. (Mackridge 2021: 100).

Ενέχυρο, υποθήκη ό.π.τ.

ό.π.τ.

: Aφήκιν αμανάτ' ντ’ ασι̂ρμά τ’ (Άφησε ενέχυρο το περιδέραιό της) Μισθ.

Μισθί

-Κοτσαν.

Κοτσανίδης 2006

Χέκιν ντου αμανάτ' (Το έβαλε ενέχυρο) Μισθ.

Μισθί

-ΑΠΥ-ΕΝΔ

ΑΠΥ-ΕΝΔ

|| Ασμ. Κάνει την πλάκα τ’ άλογο, το χώμα γαλινάρι,
αφήνει και το μνήμα του 'ς το Θεό εμενέτι ((Κάνει την ταφόπλακά του άλογο, το χώμα χαλινάρι,
αφήνει και το μνήμα του στον Θεό αμανάτι)) Ποτάμ.

Ποτάμια

-ΚΜΣ-ΚΠ326

ΚΜΣ-ΚΠ326

Συνών. ρέχιν

αμάξι ( ουσ. ) αμάξι [aˈmaksi] Ουλαγ., Ποτάμ., Σινασσ., Τσαρικ., Φλογ. αμάξ' [aˈmaks] Γούρδ. αμάξ̑ι [aˈmakʃi] Αραβαν., Φλογ. αμάξ̑' [aˈmakʃ] Αξ., Μισθ., Τροχ. ...