δόκι (ουσ. ουδ.) δόκι [ˈðoci] Ανακ., Σινασσ., Φλογ.

Ανακού, Σινασσός, Φλογητά

δόκ' [ðok] Μαλακ., Σινασσ., Φλογ.

Μαλακοπή, Σινασσός, Φλογητά

δότσ̑ι [ˈðotʃi] Αφσάρ., Φάρασ.

Αφσάρι, Φάρασα

δόdζ̑ι [ˈðodʒi ] Τσουχούρ.

Τσουχούρι

ντόκ' [dok] Αξ.

Αξός

Πληθ. δόκια [ˈðoca] Σινασσ., Φλογ.

Σινασσός, Φλογητά

δόdζ̑ε [ˈðodʒe] Φκόσ.

Φκόσι

Από το αρχ. ουσ. δόκιον = δοκάρι. Για την χρονολόγηση της λ. βλ. ΙΛΝΕ λ. δόκι.

1. Δοκάρι ό.π.τ.

ό.π.τ.

Συνών. γαλάς :1

2. Ειδικότ., τα βαριά οριζόντια δοκάρια που συμπιέζουν τον λιναρόσπορο στο ελαιοπιεστήριο ό.π.τ.

ό.π.τ.

: || Φρ. Δοκιού το σπίτ' (Το σπίτι του δοκαριού˙ πιεστήριο) Φλογ.

Φλογητά

-ΚΕΕΛ 1361

Ανθόπουλος 1937

δόλιος ( επίθ. ) δόλιος [ˈðoʎos] Σινασσ. δόλιο [ˈðoʎo] Σίλατ., Τελμ. 'όλιο [ˈoʎo] Σίλατ. ...