ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ TΩΝ ΙΔΙΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω

ακαμάτης ( επίθ. ) ακαμάτης [akaˈmatis] Σινασσ. ακαμάτ' [akaˈmat] Μαλακ., Μισθ. ακαμάτσ̑ης [akaˈmatʃis] Αραβαν. Πληθ. ακαμάτια [akaˈmatça] Μαλακ. ...

ακάμωτος (επίθ.) ακάμωτος [aˈkamotos] Αραβαν., Σινασσ. Από το μεσν. επίθ. ἀκάμωτος = για αγρό, αυτός που δεν έχει καλλιεργηθεί. Η λ. στον Βλάχ. με την σημ. ‘ἄωρος’.

1. Αυτός ο οποίος δεν έχει γίνει, ημιτελής, άφτιαχτος ό.π.τ. : Ακάμωτο μαλλί (Μαλλί που δεν έχει κλωστεί) Σινασσ. -Αρχέλ. Συνών. ήμισυς, μισιάρι

2. Ἀγουρος, αγίνωτος, κυρίως για φρούτα Αραβαν. : Τα βορκόκια ακάμωτα 'νdαι (Τα βερίκοκκα είναι αγίνωτα) Αραβαν. -Φωστ.-Κεσ. Συνών. αγένωτος

ακατσούκα ( ουσ. θηλ. ) ακατσούκα [akaˈtsuka] Ανακ., Ποτάμ., Σινασσ., Φλογ. 'κατσ̑ούκα [kaˈtʃuka] Μαλακ. ανατσούκα [anaˈtsuka] Φλογ. κιατσούκια [caˈtsuca] Μισθ. κετσούκα [ceˈtsuka] Μισθ. κ͑ετσ̑ούκε [kʰeˈtʃuce] Μισθ. κ͑ετσ̑ούε [kʰeˈtʃue] Μισθ. εκετζίκα [eceˈdzika] Αραβ., Ουλαγ., Τροχ. ...