μακάρτι (ουσ. ουδ.) μακάρτι [maˈkarti] Σινασσ.

Σινασσός

μακάρτ’ [maˈkart] Αξ., Μαλακ., Μισθ., Φάρασ., Φλογ.

Αξός, Μαλακοπή, Μισθί, Φάρασα, Φλογητά

μακάρτσ̑ι [maˈkartʃi] Αραβαν.

Αραβανί

Αρσ. μακάρτης [maˈkartis] Φάρασ.

Φάρασα

Από το αρμεν. ουσ. makart = πυτιά (Καρολίδης 1885: 188). Κατά τον Παπαχρίστο (1976: 300-301) η λ. από το βλαχ. mârkatu (οξύγαλα), αλλα ο Καραποτόσογλου (1982: 222-223) υποστηρίζει ότι η βλαχ. λ. προήλθε από τις μικρασιατικές διαλέκτους μέσω της Θράκης και της Μακεδονίας. Η λ. και Πόντ.

Πυτιά ό.π.τ.

ό.π.τ.

: Με μακάρτ' μακάρτωναν το γάλα και γένονταν οξ̑ύγαλα (Mε πυτιά έπηζαν το γάλα και γινόταν γιαούρτι) Φλογ.

Φλογητά

-ΙΛΝΕ 812

Κωστάκης 1962

Σην ψυσ̑ή μας πέσου πάλ’ ένι του Χριστού μας το κατινό ’ς πίστης ο μακάρτης (Και μέσα στην ψυχή μας είναι της αγνής πίστης του Χριστού μας η μαγιά) Φάρασ.

Φάρασα

-Θεοδ.Ιστ.

Θεοδωρίδης 1956

μακαρτώνω ( ρ. ) μακαρτώνω [makarˈtono] Ανακ., Σινασσ., Φάρασ., Φκόσ., Φλογ. μακαρντώνω [makarˈdono] Σινασσ. Μτχ. μακαρτωμένο [makartoˈmeno] Φάρασ., Φκόσ. μαρκατωμένο [markatoˈmeno] Φκόσ. ...