μοθοπωρινός (επίθ.) μαθοπρινός [maθopriˈnos] Φάρασ.

Φάρασα

μοχοπωρ'νό [moxoporˈno] Μισθ.

Μισθί

μουχουπωρ’νό [muxuporˈno] Μισθ.

Μισθί

μοχιοπωρ'νού [moçoporˈnu] Αξ.

Αξός

Θηλ. μοχιοπωρ'νή [moçoporˈni] Αξ.

Αξός

Από το αρχ. επίθ. μετοπωρινός, όπου και μεταγν. τύπ. μεθοπωρινός.

Φθινοπωρινός και ειδικότ. αυτός που σπέρνεται το φθινόπωρο ό.π.τ.

ό.π.τ.

: Ανοιξιμιά σπέριξαμ', μοχόπωρο μουχουπωρ'νά (Σπέρναμε ανοιξιάτικα, το φθινόπωρο σπέρναμε φθινοπωρινά) Μισθ.

Μισθί

-ΙΛΝΕ 755

ΙΛΝΕ 755

Ενεχόταν καλά τα μουχουπουρ’νά (Γίνονταν καλά τα σπαρμένα το φθινόπωρο) Μισθ.

Μισθί

-Κωστ.Μ.

Κωστάκης 1977

μοθόπωρο ( ουσ. ουδ. ) μοθόπωρο [moˈθoporo] Σίλατ., Σινασσ., Φλογ. μοθόπωρου [moˈθoporu] Μαλακ. μοθόπωρ' [moˈθopor] Σίλατ. μοχόπωρο [moˈxoporo] Σεμέντρ. μοχιόπωρο [moˈçoporo] Αξ. μουχόπωρου [muˈxoporu] Μισθ., Τσαρικ. μοτόπωρο [moˈtoporo] Φερτάκ. μορόπωρο [moˈroporo] Αραβαν., Γούρδ. μαθόπωρο [maˈθoporo] Αφσάρ., Κίσκ., Σατ., Φάρασ., Φκόσ. μαθόπρου [maˈθopru] Φάρασ. ...