ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ TΩΝ ΙΔΙΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω

βουκέντρι ( ουσ. ουδ. ) βουτσ̑έντρι [vuˈtʃendri] Τσουχούρ., Φάρασ. φ'τσ̑ένdιρ [ˈftʃendir] Μισθ. φ'κένdιρ ['fcendir] Αξ., Τροχ. φ'κενdίρ [fcen'dir] Αξ., Δίλ., Καππ., Ουλαγ. φουτσ̑ενdίρι [futʃenˈdiri] Μισθ. βορκέντζ̑ι [vorˈcenʤi] Αραβαν. βερκέντζ̑ι [verˈcendʒi] Αραβαν. βερκένι [verˈceni] Ανακ., Μαλακ., Φλογ. Πληθ. φτσ̑ενdίρατα [ftʃenˈdirata] Μισθ. ...

βούλα (I) (ουσ. θηλ.) βούλα [ˈvula] Αξ., Γούρδ., Μαλακ., Σινασσ., Φλογ. Μεσν. ουσ. βούλλα (< λατιν. bulla = φυσαλίδα).

1. Σφραγίδα ό.π.τ. Συνών. μουχούρι, Πβ. φροϊστήρι

2. Κηλίδα, λεκές Αξ., Μισθ. : 'κόνα τσ̑απουγά κάην, μποίκιν ένα βούλα τσ̑απουγά καμένο (Η εικόνα σε αυτήν την πλευρά κάηκε, έκανε μιά βούλα αποδώ σαν καμένο) Μισθ. -ΑΠΥ-ΕΝΔ || Φρ. Ένα βούλα τόπος (Μιά κουκκίδα τόπος˙ ελάχιστος τόπος) -Μαυρ.-Κεσ. Συνών. ρύπος

βουλιάζω ( ρ. ) Αόρ. βούλιασα [ˈvuʎasa] Ανακ. βούλιαξα [ˈvuʎaksa] Μισθ. ...