όκι (ουσ. ουδ.) όκι [ˈoci] Σίλ.

Σίλλη

όκ' [ok] Ανακ., Αξ., Αραβαν., Τροχ.

Ανακού, Αξός, Αραβανί, Τροχός

όχ̇ι [ˈoxi] Φάρασ.

Φάρασα

Πληθ. όχγια [ˈoxʝa] Αξ.

Αξός

Από το τουρκ. ουσ. ok, όπου και διαλεκτ. τύπ. oh = α) βέλος β) άξονας αμαξιού γ) εγκάρσιο δοκάρι.

1. Τόξο Σίλ.

Σίλλη

: Ποίκασι τρία όκια, σύρνουν τα (Έφτιαξαν τρία τόξα, τα τραβούν) Σίλ.

Σίλλη

-ΚΜΣ-ΛΚ5

ΚΜΣ-ΛΚ5

Συνών. γιάι, ζίκα :1

2. Βέλος Φάρασ.

Φάρασα

3. Σταβάρι, κοντάρι αλετριού Ανακ., Αξ., Αραβαν., Φάρασ.

Ανακού, Αξός, Αραβανί, Φάρασα

4. Στον πληθ., δοκοί που προεξέχουν από τον αραμπά εμπρός, και στους οποίους προσδένεται το υποζύγιο Τροχ.

Τροχός

-όκκο ( επίθμ. ) -όκ-κο [-ˈokko] Φάρασ. -όκκο [-ˈoko] Αφσάρ., Φάρασ. -όκ-κου [-ˈokku] Σατ. -όκκου [-ˈoku] Τσουχούρ., Φάρασ. -ούκκο [-ˈuko] Φάρασ. Αρσ. -όκ-κος [-ˈokkos] Φάρασ. -όκκος [-ˈokos] Φάρασ. -όκκους [-ˈokus] Φάρασ. ...