όκι (ουσ. ουδ.) όκι [ˈoci] Σίλ.

Σίλλη

όκ' [ok] Ανακ., Αξ., Αραβαν., Τροχ.

Ανακού, Αξός, Αραβανί, Τροχός

όχ̇ι [ˈoxi] Φάρασ.

Φάρασα

Πληθ. όχγια [ˈoxʝa] Αξ.

Αξός

Από το τουρκ. ουσ. ok, όπου και διαλεκτ. τύπ. oh = α) βέλος β) άξονας αμαξιού γ) εγκάρσιο δοκάρι.

1. Τόξο Σίλ.

Σίλλη

: Ποίκασι τρία όκια, σύρνουν τα (Έφτιαξαν τρία τόξα, τα τραβούν) Σίλ.

Σίλλη

-ΚΜΣ-ΛΚ5

ΚΜΣ-ΛΚ5

Συνών. γιάι, ζίκα :1

β. Βέλος Φάρασ.

Φάρασα

2. Σταβάρι, κοντάρι αλετριού Ανακ., Αξ., Αραβαν., Φάρασ.

Ανακού, Αξός, Αραβανί, Φάρασα

Συνών. στοβίδι :1

β. Στον πληθ., δοκοί που προεξέχουν από τον αραμπά εμπρός, και στους οποίους προσδένεται το υποζύγιο Τροχ.

Τροχός

Τροποποιήθηκε: 26/06/2025

-όκκο ( επίθμ. ) -όκ-κο [-ˈokko] Φάρασ. -όκκο [-ˈoko] Αφσάρ., Φάρασ., Φκόσ. -όκ-κου [-ˈokku] Σατ. -όκκου [-ˈoku] Τσουχούρ., Φάρασ. -ούκκο [-ˈuko] Φάρασ. Αρσ. -όκ-κος [-ˈokkos] Φάρασ. -όκκος [-ˈokos] Φάρασ. -όκκους [-ˈokus] Φάρασ. ...