χαΐφι
(ουσ. ουδ.)
χαΐφι
[xaˈifi]
Τελμ.
χαΐφ'
[xaˈif]
Ανακ.
Aπό το τουρκ. ουσ. hayıf = α) κρίμα, ως επιφών. β) βία, αδικία.
Κρίμα, χαμένο
:
|| Ασμ.
Χαΐφιν εσύ εποίκες με, χαΐφιν το σον τση νιότση
(Εσύ με κατέστρεψες, κατέστρεψες και τη νιότη σου)
Τελμ.
-Αλεκτ.Άσμ.
Χαΐφ' είν' εσέ Καλάνα μου, σην Άdανα γιοφύρι
(Χαραμίζεσαι εσύ καλή μου, για να γίνει στα Άδανα γεφύρι)
Ανακ.
-ΙΛΝΕ 374