κιράν (ουσ. ουδ.) qι̂ράν [qɯ·ran] Μαλακ., Φλογ.

Μαλακοπή, Φλογητά

κ̇ιράν [kiˈran] Μισθ.

Μισθί

γ̇ιράνι [ɣiˈrani] Φάρασ.

Φάρασα

κ'ράν [kran] Καρατζάβ.

Καρατζάβιραν

κ'ρας [kras] Φάρασ.

Φάρασα

Από τον τουρκ. ρημ. τύπ. kıran = α) αυτός που σπάει (μτχ. του τουρκ. ρ. kırmak = σπάω), β) ως ουσ., θανατηφόρος ασθένεια, επιδημία που αποδεκατίζει κυρίως ζώα γ) διαλεκτ., άγονο έδαφος, όπου και διαλεκτ. τύπ. kıra (THADS, λ. kıra IV). Πβ. κερβάνι

1. Επιδημία που αποδεκατίζει κυρίως ζώα Μαλακ., Φάρασ.

Μαλακοπή, Φάρασα

: || Φρ. Nα σι μει του qι̂ράν' (Να σου μπει η επιδημία˙ να σου έρθει καταστροφή, αρά) Μαλακ.

Μαλακοπή

-Τζιούτζ.

Τζιούτζια 2007

2. Μτφ., χαρακτηρισμός άτακτου παιδιού Φάρασ.

Φάρασα

3. Εύθρυπτη πέτρα, σαπιολίθαρο Φάρασ.

Φάρασα

κιρατζής ( ουσ. αρσ. ) κιρατζής [ciraˈdzis] Μαλακ., Σινασσ., Τζαλ., Φάρασ., Φκόσ. κιρατσής [ciraˈtsis] Σινασσ. Θηλ. κιρατσίσα [ciraˈtsisa] Σινασσ. ...