ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ TΩΝ ΙΔΙΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω

λαχτιά (ουσ. θηλ.) λαχτιά [laxˈtça] Μισθ. λαχτσά [laxˈtsa] Σίλ. Από το μεσν. ουσ. λακτέα = κλοτσιά.

Κλοτσιά ό.π.τ. : Ταυρώ σι 'να λαχτιά (Σου τραβάω μιά κλοτσιά) Μισθ. -Κοτσαν. Ρώκι του μιά λαχτσά, ντώκι κάτου (Του έδωσε μιά κλοτσιά, έπεσε κάτω) Σίλ. -Κωστ.Σ. Συνών. κιτσιά, λάχτισμα, τεπίκι, τεπικιά

λαχτίζω ( ρ. ) λαχτίζου [laˈxtizu] Μαλακ. 'χτίζω [ˈxtizo] Φάρασ. λαχτώ [laˈxto] Ανακ., Αξ., Αραβαν., Γούρδ., Δίλ., Μαλακ., Μισθ., Ποτάμ., Σίλ., Σινασσ., Τσαρικ., Φλογ. 'αχτώ [aˈxto] Φάρασ. 'αχντώ [axˈdo] Φάρασ. λαχτού [laˈxtu] Ουλαγ. λαχτάω [laˈxtao] Σίλ. Αόρ. λάχ'σα [ˈlaxsa] Αξ., Αραβαν., Ποτάμ., Φλογ. 'άχτσα [ˈaxtsa] Φάρασ. λάχτσησα [ˈlaxtsisa] Σίλ. ...