μαλάκι (ουσ. ουδ.) μαλάκ' [maˈlak] Αξ., Μαλακ., Φλογ.

Αξός, Μαλακοπή, Φλογητά

μαλάτσ̑' [maˈlatʃ] Μισθ.

Μισθί

Πληθ. μαλάκια [maˈlaca] Αξ., Μαλακ., Φλογ.

Αξός, Μαλακοπή, Φλογητά

Από το τουρκ. διαλεκτ. ουσ. melenk ή melek = άγονο έδαφος, ακαλλιέργητη γη, πβ. και τουρκ. διαλεκτ. τύπ. malak = αργιλλώδες χώμα, τα οπ. από αρχ. επίθ. μελάγγαιος > μεταγν. μελάγγειος. Βλ. Tietze (1955: 232)

1. Ακαλλιέργητο χωράφι για πολλά χρόνια Αξ., Μαλακ., Μισθ., Φλογ.

Αξός, Μαλακοπή, Μισθί, Φλογητά

Πβ. χαράπι

β. Βοσκοτόπι Φλογ.

Φλογητά

2. Χωράφι σε αγρανάπαυση Αξ., Φλογ.

Αξός, Φλογητά

: Ετό το κόμμα μαλάκ’ ’ναι, τ’ νένεξ’ να το μποίκουμ’ καματός (Αυτό το χωράφι είναι σε αγρανάπαυση, την άνοιξη θα του κάνουμε το πρώτο όργωμα) Αξ.

Αξός

-Μαυρ.-Κεσ.

Μαυροχαλυβίδης/Κεσίσογλου 1960

Μαλακοπίτης ( ουσ. αρσ. ) Μαλακοπίτ’ς [malakoˈpits] Αξ., Μαλακ. Αρσ., Πληθ. Μαλακοπίτ’ [malakoˈpit] Ανακ. Θηλ. Μαλακοπίτ’σσα [malakoˈpitsa] Αξ., Μαλακ. ...