σκουτέλι (ουσ. ουδ.) σκουτέλι [sku'teli] Φάρασ.

Φάρασα

σκετέλ' [sce'tel] Ανακ., Μαλακ., Σίλατ., Φλογ.

Ανακού, Μαλακοπή, Σίλατα, Φλογητά

σικτέλι [siˈkteli] Σινασσ.

Σινασσός

Πληθ. σκετέλια [sce'teʎa] Σίλατ.

Σίλατα

σκούτουλο [ˈskutulo] Ανακ.

Ανακού

Από το μεσν. ουσ. σκουτέλλιον, το οπ. υποκορ. του σκουτέλλα (< λατιν. scutella = μικρό πιάτο). Ο τύπ. σκετέλ' με υποχωρητ. αφομ. [u-e > e-e]. Ο τύπ. σικτέλι με μετάθ. και ίσως και πάλι οπισθοχωρητική αφομ. [e-e > i-e]. O τύπ. σκούτουλο με εναλλαγή επιθμ. -ι/-ο (πβ. ν.ε. βοτάνι/βότανο).

1. Πιάτο ό.π.τ.

ό.π.τ.

: Ηύρενε εφτά σκετέλια (βρήκε εφτά πιάτα) Σίλατ.

Σίλατα

-Dawk.

Dawkins 1916

|| Ασμ. Ψήνει και το σ̑υκώτι του, στο σκούτουλο το βάζει (Ψήνει και το συκώτι του, το βάζει στο πιάτο) Ανακ.

Ανακού

-ΙΛΝΕ 374

Τουργούτης 1893

Συνών. πιάτο, πινέκι, ταμπάκι, τεκέρι

2. Μαγειρικό σκεύος Μαλακ.

Μαλακοπή

Συνών. πινέκι

σκουτελικό ( ουσ. ουδ. ) σκετελικό [sceˈteliko] Ανακ. ...