ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ TΩΝ ΙΔΙΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

βρόντημα ( ουσ. ουδ. ) βρόνdεμα [ˈvrondema] Φάρασ. 'ρόνdημα [ˈrondima] Μισθ. 'ρόνdισμα [ˈrondizma] Αξ. 'ρόνdουσμα [ˈronduzma] Αξ. ...

βροντιό (ουσ. ουδ.) βρονdιό [vronˈdʝo] Ανακ. Από το ρ. βροντώ (θ. βροντ-) και το παραγ. επίθμ. -ιό.

Kεραυνός : Ἐπεσεν ένα βροντιό και έκαψέν το (Έπεσε ένας κεραυνός και το έκαψε) Ανακ. -ΙΛΝΕ Συνών. γιλντιρίμι, εστία

βροντώ ( ρ. ) 'ρονdώ [ronˈdo] Φλογ. γ', Εν. βρονdά [vronˈda] Ανακ., Γούρδ., Κίσκ., Φάρασ. βρονdίζ' [vronˈdiz] Δίλ., Μαλακ., Μισθ. 'ρονdίζ' [ronˈdiz] Μισθ. 'ρονdίζ̑' [ronˈdiʒ] Αξ., Τσελτ. 'ρονdούζ̑' [ronˈduʒ] Αξ. 'ρονdίσ' [ˈronˈdis] Μισθ. Παρατατ. βρονdάνκε [vronˈdanke] Σινασσ. Αόρ. βρόνdησε [ˈvrondise] Σινασσ. βρόνσε [ˈvronse] Γούρδ. ...