χαλκί (ουσ. ουδ.) χαλτσ̑ί [xalˈtʃi] Μισθ., Φάρασ.

Μισθί, Φάρασα

χαλτζ̑ί [xalˈdʒi] Φάρασ.

Φάρασα

χαρτσ̑ί [xarˈtʃi] Μισθ.

Μισθί

χελκί [çelˈci] Γούρδ., Μαλακ., Ουλαγ.

Γούρδονος, Μαλακοπή, Ουλαγάτς

χ̇ελκέ [xelˈce] Αξ., Μισθ., Τσαρικ.

Αξός, Μισθί, Τσαρικλί

Από το αρχ. ουσ. χαλκίον > μεσν. χαλκίν. Οι τύπ. χελκέ, χελκί αντιδάν. από το τουρκ. διαλεκτ. helke = κουβάς. Βλ. σχετικά Tietze (1955: 244).

1. Καζάνι ό.π.τ.

ό.π.τ.

: Έζεσα τρία χαλτσ̑ία νερό (Έβρασα τρία καζάνια νερό) Φάρασ.

Φάρασα

-Ανδρ.

Ανδριώτης 1948

Συνών. καζάνι, χαρανί

2. Χάλκινος κουβάς Αραβαν., Μισθ., Τσαρικ.

Αραβανί, Μισθί, Τσαρικλί

: Παίνιξα μι χ̇ελκέ μέγα, ντεν μπορ'σα να φορτώσου, μικρό ήdουμι, ερόδουμι λίου κόνουνα λερό (Πήγαινε με έναν μεγάλο κουβά, δεν μπορούσα να το σηκώσω, ήμουνα μικρό, όπως ερχόμουνα λίγο έχυνα νερό) Μισθ.

Μισθί

-ΑΠΥ-ΕΝΔ

ΑΠΥ-ΕΝΔ

Συνών. ασιρμάς, κουβάς :1

3. Ως επίθ., μπρούντζινος Φάρασ.

Φάρασα

: 'α χαλτζ̑i χαριένι (Ένα μπρούντζινο καζάνι) Φάρασ.

Φάρασα

-Dawk.

Dawkins 1916

χαλκικά ( ουσ. ουδ., πληθ. ) χαλτσικά [xaltsiˈka] Τροχ. ...