γκεΐκι (ουσ. ουδ.) γκεγίκ [ɟeˈʝik] Αξ.

Αξός

γκεΐκ [ɟeˈik] Αραβαν., Ουλαγ.

Αραβανί, Ουλαγάτς

γκεΐτ [ɟeˈit] Μισθ., Τσαρικ.

Μισθί, Τσαρικλί

γκα̈ΐτ [ɟaˈit] Μισθ.

Μισθί

γκαΐχ [gaˈix] Γούρδ.

Γούρδονος

κεΐκι [ceˈici] Φάρασ.

Φάρασα

κ͑εΐκ' [kʰeˈik] Φλογ.

Φλογητά

Από το τουρκ. ουσ. geyik, όπου και διαλεκτ. τύπ. keyik = ελάφι.

1. Ελάφι ό.π.τ.

ό.π.τ.

: Ηύρε ένα λερό· επάνω τ ήσαν γκαϊχιού πράγια· το παιρί: «Aς πιούμ'» είπε, και έπιε· έν'νε γκαΐχ. (Βρήκε ένα νερό· επάνω του ήταν πατημασιές ελαφιού· το παιδί είπε «ας πιούμε» και ήπιε· έγινε ελάφι) Γούρδ.

Γούρδονος

-Dawk.

Dawkins 1916

Ντ' αβτσήα πολλά σαβάρια κρούιξαν κι κάνα γκεΐτ' (Οι κυνηγοί πολλές φορές σκότωναν και κανένα ελάφι) Μισθ.

Μισθί

-Κοτσαν.

Κοτσανίδης 2006

Συνών. γαρνό, καρνόκκο

2. Aνήμπορο άλογο Μισθ., Τσαρικ.

Μισθί, Τσαρικλί

: Νταριά βοσκιένdι γκιαΐτια (Εκεί βόσκουν ανήμπορα άλογα) Τσαρικ.

Τσαρικλί

-Καραλ.

Καραλίδης 1985

γκελγκέτς ( ουσ. ουδ. ) γκελγκέτς [ɉelˈɉets] Φλογ. ...