κοιλάδι (ουσ. ουδ.) κοιλάδι [ciˈlaði] Ανακ., Τελμ.

Ανακού, Τελμησσός

κελάδι [ceˈlaði] Ποτάμ.

Ποτάμια

κοιλάρι [ciˈlari] Τελμ.

Τελμησσός

τσ̑ουβάιδι [tʃuˈvaiði] Αφσάρ., Σατ., Φάρασ.

Αφσάρι, Σατί, Φάρασα

τζουβαΐδι [dzuvaˈiði] Φάρασ.

Φάρασα

Πληθ. κοίλαδα [ˈcilaða] Τζαλ.

Τζαλέλα

Από μεσν. ουσ. κοιλάδιν ως τοπων., πβ. «εἰς τὸ Κοιλάδ(ιν)» (Ouspensky & Bénéchévich 1927: έγγρ. 62.26) με τροπή του [ð] > [r] (Κωστάκης 1968: 39).

1. Κοιλάδα ό.π.τ.

ό.π.τ.

: || Ασμ. Απέσω σα κοιλάρια μας χρυσό δενδρί γυρίσθην,
η ρίζα ήτο σε εσύ και κλώνια τα παιδιά σου (Μέσα στις κοιλάδες μας χρυσό δέντρο φύτρωσε,
η ρίζα ήσουν εσύ και τα κλωνάρια τα παιδιά σου) Τελμ.

Τελμησσός

-Αινατζ.

Αϊνατζόγλου 1883

Σα δυο κοιλάδια ανάμεσα Αρμένος γάμος ένι (Ανάμεσα στις δύο κοιλάδες γίνεται αρμένικος γάμος) Τελμ.

Τελμησσός

-Lag.

Lagarde 1886

Ας ασ̑τήσω αυτό το βουνό κι ας ’πεδιαβώ κελάδι
έλα κι εσύ κατόπι μου να δεις τι να τους κάνω%i (Ας δρασκελίσω αυτό το βουνώ κι ας διασχίσω την κοιλάδαέλα κι εσύ μαζί μου να δεις τι θα τους κάνω) Ποτάμ.

Ποτάμια

-ΚΜΣ-ΚΠ327

ΚΜΣ-ΚΠ327

2. Ρέμα, ρυάκι Φάρασ.

Φάρασα

: || Παροιμ. Σο ποτάμι τζ̑ο πνίγα, σο τσ̑ουβάιδι κατέχω τα του ΄α πνιγώ (Στο ποτάμι δεν πνίγηκα, στο ρυάκι το ξέρω πως θα πνιγώ˙ όταν κάποιος, ενώ σώζεται από μεγάλες συμφορές, τελικά κινδυνεύει από μικρά κακά) Φάρασ.

Φάρασα

-Λουκ.Λουκ.

Λουκόπουλος/Λουκάτος 1951

Συνών. ντερέ, παγάνι :2, σέλι, τσάι

κοιλιά ( ουσ. θηλ. ) κοιλία [ciˈlia] Τελμ. κοιλιά [ciˈʎa] Αξ., Αραβαν., Αραβ., Μισθ., Σίλ., Σινασσ., Τροχ., Φλογ. κ’λιά [kʎa] Μισθ. τσ̑οιλία [tʃiˈlia] Τσουχούρ., Φάρασ. τζ̑οιλία [dʒiˈlia] Αφσάρ., Φάρασ. τζ̑οιλιά [dʒiˈʎa] Κίσκ., Φάρασ. τσ̑ελέ [tʃe'le] Φάρασ. ...