μαγκαφάς (ουσ. αρσ.) μανgαφάς [maŋgaˈfas] Αραβαν., Σινασσ.

Αραβανί, Σινασσός

μανγαφάς [maŋɣaˈfas] Φάρασ.

Φάρασα

μανgαφά [maŋgaˈfa] Μαλακ., Φλογ.

Μαλακοπή, Φλογητά

Θηλ. μανγαφάσα [maŋɣaˈfasa] Φάρασ.

Φάρασα

Από το τουρκ. επίθ. mankafa = α) κουτός β) πολύ μεγάλος γ) πάσχων από την μάλη (ασθένεια αλόγων). Η λ. ως επών. Μαγκαφᾶς ήδη μεσν. (PLP).

1. Κουτός, βλάκας, χοντροκέφαλος ό.π.τ.

ό.π.τ.

: Χώρανουν τα φσ̑έγια όσο παίνουν νίσ̑κουνdαι αρώπ’, και το μότουρ νίσ̑κεται μανgαφάς, κρίμα σα εμέκια μ’ (Τα ξένα τα παιδιά όσο πάνε γίνονται άνθρωποι, το δικό μας γίνεται βλάκας, κρίμα τους κόπους μου) Αραβαν.

Αραβανί

-Φωστ.-Κεσ.

Φωστέρης/Κεσίσογλου 1960

Συνών. αβανάκος

2. Η μολυσματική ασθένεια μάλη (Pseudomonas mallei) των αλόγων Σινασσ.

Σινασσός

Πβ. σακαγού

3. Aνεμοπύρωμα, ερυσίπελας Μαλακ.

Μαλακοπή

Συνών. γιαχμάς, ιλαντζίκ

4. Κατ' επέκτ., ασθένεια της κεφαλής όπως ιγμορίτιδα κ.τ.ο. : Το κιφάλι μ' γένεν μανgαφά (Πρήστηκε το κεφάλι μου) Φλογ.

Φλογητά

-ΚΕΕΛ 1361

Ανθόπουλος 1937

μαγκίρ ( ουσ. ουδ. ) μανgι̂́ρ [manˈɟɯr] Αξ. Πληθ. μανqι̂́ρια [manˈqɯrʝa] Φλογ. ...