ατλαντίζω (I) (ρ.) ατλαdι̂́ζω [atlaˈdɯzo] Αραβαν., Τελμ.

Αραβανί, Τελμησσός

ατλατίζω [atlaˈtizo] Μαλακ.

Μαλακοπή

ατλαΐζου [atlaˈizu] Σίλ.

Σίλλη

ατλατώ [atlaˈto] Φλογ.

Φλογητά

Αόρ. ατλάτ'σα [atˈlatsa] Φλογ.

Φλογητά

ατλίdζισα [atˈlidzisa] Σίλ.

Σίλλη

Από το τουρκ. ρ. atlamak (αόρ. atladı) = α) πηδώ β) υπερπηδώ.

1. Πηδώ, πετάγομαι ό.π.τ.

ό.π.τ.

: Ατλάτα ασ' σο σκαλί (Πήδα από το σκαλί) Φλογ.

Φλογητά

-ΚΕΕΛ 1361

Ανθόπουλος 1937

Οπ’ τ’ ικειά κάτα να ατλαΐσει, ’γώ ξυπνώ (Από κεί να πηδήξει μιά γάτα, εγώ ξυπνώ) Σίλ.

Σίλλη

-ΚΜΣ-ΛΚ6

ΚΜΣ-ΛΚ6

Ατλίdζισι τσ̑ίνα οπ’ τσ̑ην ισ̑ά (Πετάχτηκε μιά σπίθα από την φωτιά) Σίλ.

Σίλλη

-ΚΜΣ-ΛΚ6

ΚΜΣ-ΛΚ6

Συνών. κουντώ, πετώ, χοπλαντώ

2. Υπερπηδώ ό.π.τ.

ό.π.τ.

: Τον πεθαμένο όσο κείτον σο σπίτσι το φυλάγαμε πολύ σα τα μάκια μας, να μην το ατλαντίσει η γάτα (Τον πεθαμένο όσο ήταν στο σπίτι τον φυλάγαμε πολύ σαν τα μάτια μας, να μην τον διασκελίσει η γάτα) Τελμ.

Τελμησσός

-ΚΜΣ-Θεοδ.

ΚΜΣ-Θεοδωρίδη 2017

Συνών. αστιέω :1, διασκελίζω

β. Μτφ., προσπερνώ, παραλείπω Μαλακ.

Μαλακοπή

ατλάτημα ( ουσ. ουδ. ) ατλάτημα [atˈlatima] Φλογ. ...