αρσίζης (επίθ.) αρσίζ' [arˈsiz] Αξ.

Αξός

αρσούζης [arˈsuzis] Φάρασ.

Φάρασα

αρσούζη [arˈsuzi] Φάρασ.

Φάρασα

αρσούζ' [arˈsuz] Μαλακ., Μισθ., Φλογ.

Μαλακοπή, Μισθί, Φλογητά

Ουδ. αρσίζικο [arˈsiziko] Σινασσ.

Σινασσός

Από το νεότ. επίθ. ἀρσίζης, το οπ. από το τουρκ. επίθ. arsız = α) ξεδιάντροπος, ιταμός, αγενής β) για παιδιά, κακομαθημένος γ) για φυτά, ζωηρό, αναπτυσσόμενο εις βάρος άλλων.

1. Αναιδής, ιταμός ό.π.τ.

ό.π.τ.

: Διάσκαλε πολύ αρσίζ' 'ναι, να σε ντρανήσω, να το ποίκεις άρχιωπο (Δάσκαλε, το παιδί είναι πολύ άταχτο, να σε δω, να το κάνεις άνθρωπο) Αξ.

Αξός

-ΚΜΣ-Θεοδ.

ΚΜΣ-Θεοδωρίδη 2017

Συνών. αζγούνης, άτσαλος, εντεψίζης, ζιανκιάρ

2. Δυναμικός, ζωηρός, ατίθασος Μαλακ., Μισθ.

Μαλακοπή, Μισθί

Συνών. αζγούνης, εντεψίζης

αρσιζλίκι ( ουσ. ουδ. ) αρσι̂ζλι̂́κ [arsɯzˈlɯk] Μαλακ. αρσουζλούχ̇ι [arsuzˈluxi] Φάρασ. ...