αναδότης (ουσ.) αναδότ' [anaˈðot] Ανακ., Μαλακ., Φλογ.

Ανακού, Μαλακοπή, Φλογητά

αναντότ' [anaˈdot] Δίλ., Μισθ.

Δίλα, Μισθί

αναγιότ' [anaˈʝot] Αξ.

Αξός

αναdούτ' [anaˈdut] Ανακ.

Ανακού

ανατούτι [anaˈtuti] Φάρασ.

Φάρασα

ανατούρ' [anaˈtur] Αραβ.

Αραβισσός

Από το αμάρτ. ουσ. αναδότης (πβ. τον τύπ. αναδότ'ς = είδος δικρανιού Α.Ρουμελ.) από το αναδο- (θ. αορ. του αρχ. ρ. ἀναδίδωμι = δίνω κάτι προς τα πάνω, κρατώ κάτι ψηλά και το δίνω) και το παραγωγ. επίθμ. -της. Όλοι οι τύπ. πιθ. αντιδάν. από τουρκ. anadot, anadut, anatut. Για την ετυμολόγηση των τουρκ. διαλεκτ. τύπ. από την ελλ. λ. βλ. Tietze (1955: 210).

Δικράνι, γεωργικό εργαλείο για το ανέβασμα των θερισμένων σταχυών στην άμαξα ό.π.τ.

ό.π.τ.

: Το αναδότ' είχε τρία δόνdια (Ο αναδότης είχε τρία δόντια) Φλογ.

Φλογητά

-ΙΛΝΕ 812

Κωστάκης 1962

Συνών. ατκί, δικράνι

αναδοτιά ( ουσ. θηλ. ) αναdοτιά [anadoˈtça] Μισθ. ...