μινίκι (ουσ. ουδ.) μινίκ' [miˈnik] Αξ.

Αξός

μινίκα [miʹnika] Μισθ.

Μισθί

Πληθ. μινίκια [miˈnica] Αξ.

Αξός

Από το τουρκ. επίθ. minik, όπου και διαλεκτ. τύπ. manik = α) μικρούλης και χαριτωμένος β) ως διαλεκτ. σημ., σκυλάκι.

Σκυλάκι, κουτάβι : Έισ̑καν ένα μανίκ’ (Είχαν ένα σκυλάκι) Ουλαγ.

Ουλαγάτς

-Κεσ.

Κεσίσογλου 1951

Συνών. κουτίκα, σκυλόπο, ταζί

μινικλόρι ( ουσ. ουδ. ) μινικλόρ' [miniˈklor] Αραβαν., Γούρδ. ...