αρμώνω
(ρ.)
αρμώνω
[arˈmono]
Ουλαγ., Φερτάκ.
Προστ. Εν.
άρμω
[ˈarmo]
Ουλαγ.
όρμου
[ˈormu]
Μισθ.
ούρμου
[ˈurmu]
Μισθ.
Πληθ.
αρμώτ'
[arˈmot]
Ουλαγ.
Παθ.
αρμώμαι
[arˈmome]
Ουλαγ.
Μτχ.
αρμωμένο
[armoˈmeno]
Ουλαγ.
Από το αρχ. ουσ. ἁρμός = μάνταλο, σύρτης, και το παραγωγ επίθ. -ώνω.
1. Κλείνω, σφαλώ
ό.π.τ.
:
Όρμου ντου τ͑ουνdούρ’, τσικνών’
(Κλείσε το τουντούρι, καπνίζει)
Μισθ.
-Κωστ.Μ.
Άρμω το τύρα
(Κλείσε την πόρτα)
Ουλαγ.
-ΚΜΣ-Θεοδ.
Συνών.
σφαλίζω, τσουλιάζω :2, χαπατώνω :1
2. Σκεπάζω
Ουλαγ.
:
Ολϋγιΰ ντο πρόσωπο ντεν ντ' αρμώνομ'
(Το πρόσωπο του νεκρού δεν το σκεπάζουμε)
Ουλαγ.
-ΚΜΣ-Θεοδ.
Ντα κόβλα γκαϊνατ-τούμ’ ντα ένα κιουπετζίκ μέσα, ντο στόματ’ ντεν ντ’ αρμώνομ’
(Τα κόλλυβα τα βράζουμε μέσα σε ένα κιούπι, το στόμιό του δεν το καπακώνουμε)
Ουλαγ.
-ΚΜΣ-Θεοδ.
Συνών.
κουπώνω, σκεπάζω, τσουλιάζω :1