ψαλτάρης (επίθ.) ψαλτάρης [psalˈtaris] Φάρασ.

Φάρασα

ψαλτάρ'ς [psalˈtars] Φάρασ.

Φάρασα

ψαλιτάρ' [psali'tar] Αξ.

Αξός

ψαλτέρ [psalˈter] Φάρασ.

Φάρασα

ψαλετάς [psaleˈtas] Φλογ.

Φλογητά

Θηλ. ψαλτέρτσα [psalˈtertsa] Φάρασ.

Φάρασα

Από το ουσ. ψάλτης και το παραγωγ. επίθμ. -άρης/-έρης. Ο τύπ. θηλ. ψαλτέρτσα από ψαλτέρισσα.

1. Eγγράμματος, διαβασμένος, μορφωμένος ό.π.τ.

ό.π.τ.

: Σα παλέ τις χρόνες ήτουν 'α πολύ φαθικό ψαλτάρης νομάτ'ς (Στα παλιά τα χρόνια ήταν ένας πολύ βαθιά μορφωμένος άνθρωπος) Φάρασ.

Φάρασα

-Θεοδ.Παραδ.

Θεοδωρίδης 1960

Του βασιλού μας η κόρη ένι μέγο ψαλτέρτσα (Η κόρη του βασιλιά μας είναι πολύ μορφωμένη) Φάρασ.

Φάρασα

-Θεοδ.Παραδ.

Θεοδωρίδης 1960

Συνών. διαβάζω :1

2. Ψάλτης Φάρασ.

Φάρασα

3. Ως ουσ., ιερέας (της εβραϊκής θρησκείας) Φάρασ.

Φάρασα

: Στα στερνά τον ταρό ασ' τα δώδεκα τόγνα, του λέγκαντι μαγαρίτης Ιούδας, συνέμπη σα 'δρά τις ψαλτέροι (Τότε ένας από τους δώδεκα (μαθητές), που τον λέγαν Ιούδα που μαγαρίζει, πήγε στους αρχιερείς) Φάρασ.

Φάρασα

-Lag.

Lagarde 1886

4. Ως ουσ., μουσουλμάνος ιερωμένος, χότζας ό.π.τ.

ό.π.τ.

Συνών. διαβάζω :1, χαβατζάς, χότζας, ψαλληματάς

ψαλτήρι ( ουσ. ουδ. ) ψαλτήρι [psal'tiri] Αξ., Σινασσ., Τελμ., Φάρασ. ψαλτήρ' [psal'tir] Γούρδ., Φλογ. ψαλτέρι [psal'teri] Φάρασ. ψαλετήρ' [psale'tir] Αξ., Σίλατ., Φλογ. ...