μεσινός (επίθ.) μεσ̑ινό [meʃiˈno] Μαλακ.

Μαλακοπή

μεσ̑'νό [meʃˈno] Μισθ.

Μισθί

Γεν. μεσ̑'νού [meʃˈnu] Μισθ.

Μισθί

Από το νεότ. επίθ. μεσινός (Λεξ. Σομ.), το οπ. από το ουσ. μέση και το παραγωγ. επίθμ.-ινός. Η χρήση κατά γεν. πτώση συνήθης σε επίθ. δηλωτικά τόπου.Ο σχηματ. κατά γεν. πτώση συνήθης σε τοπ. και χρον. προσδ. Πβ. βραδινός, εμπροστινός, μεσινός

1. Μεσαίος, μεσιανός ό.π.τ.

ό.π.τ.

Συνών. μέση, μεσιακός, ορταντζά

2. Το ουδ. ως ουσ., η μέση, το κέντρο ό.π.τ.

ό.π.τ.

: Κουβαριού dου μεσ’νού (Η μέση, το εσωτερικό του κουβαριού) Μισθ.

Μισθί

-Κωστ.Μ.

Κωστάκης 1977

Τροποποιήθηκε: 02/07/2025

μεσοχώρι ( ουσ. ουδ. ) μεσοχώρι [mesoˈxori] Ποτάμ., Σινασσ., Φάρασ. μεσοχώρ' [mesoˈxor] Τζαλ., Φλογ. μισοχώρ' [misoˈxor] Φλογ. μισεχώρι [miseˈxori] Φάρασ. μισιχώρ' [misiˈxor] Σινασσ. Αρσ. μισεχώρης ο [miseˈxoris] Φάρασ. ...