μεσινός (επίθ.) μεσ̑ινό [meʃiˈno] Μαλακ.

Μαλακοπή

μεσ̑'νό [meʃˈno] Μισθ.

Μισθί

Γεν. μεσ̑'νού [meʃˈnu] Μισθ.

Μισθί

Από το νεότ. επίθ. μεσινός (Λεξ. Σομ.), το οπ. από το ουσ. μέση και το παραγωγ. επίθμ.-ινός. Η χρήση κατά γεν. πτώση συνήθης σε επίθ. δηλωτικά τόπου.Ο σχηματ. κατά γεν. πτώση συνήθης σε τοπ. και χρον. προσδ. Πβ. βραδινός, εμπροστινός, μεσινός

1. Μεσαίος, μεσιανός ό.π.τ.

ό.π.τ.

Συνών. μέση :1, μεσιακός, ορταντζά

2. Το ουδ. ως ουσ., η μέση, το κέντρο ό.π.τ.

ό.π.τ.

: Κουβαριού dου μεσ’νού (Η μέση, το εσωτερικό του κουβαριού) Μισθ.

Μισθί

-Κωστ.Μ.

Κωστάκης 1977

Τροποποιήθηκε: 19/06/2025

μεσοχώρι ( ουσ. ουδ. ) μεσοχώρι [mesoˈxori] Ποτάμ., Σινασσ., Φάρασ. μεσοχώρ' [mesoˈxor] Τζαλ., Φλογ. μισοχώρ' [misoˈxor] Φλογ. μισεχώρι [miseˈxori] Φάρασ. μισιχώρ' [misiˈxor] Σινασσ. Αρσ. μισεχώρης ο [miseˈxoris] Φάρασ. ...