μεσινός (επίθ.) μεσ̑ινό [meʃiʹno] Μαλακ.

Μαλακοπή

μεσ̑'νό [meʃʹno] Μισθ.

Μισθί

Γεν. μεσ̑'νού [meʃʹnu] Μισθ.

Μισθί

Από το νεότ. επίθ. μεσινός (Λεξ. Σομ.), το οπ. από το ουσ. μέση και το παραγωγ. επίθμ.-ινός. Η χρήση κατά γεν. πτώση συνήθης σε επίθ. δηλωτικά τόπου.

1. Μεσαίος, μεσιανός ό.π.τ.

ό.π.τ.

Συνών. μέση, μεσιακός, ορταντζά

2. Το ουδ. ως ουσ., η μέση, το κέντρο ό.π.τ.

ό.π.τ.

: Κουβαριού dου μεσ’νού (Η μέση, το εσωτερικό του κουβαριού) Μισθ.

Μισθί

-Κωστ.Μ.

Κωστάκης 1977

μεσοχώρι ( ουσ. ουδ. ) μεσοχώρι [mesoˈxori] Ποτάμ., Σινασσ., Φάρασ. μεσοχώρ' [mesoˈxor] Τζαλ., Φλογ. μισοχώρ' [misoʹxor] Φλογ. μισεχώρι [miseˈxori] Φάρασ. μισιχώρ' [misiʹxor] Σινασσ. Αρσ. μισεχώρης ο [miseʹxoris] Φάρασ. ...