ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ TΩΝ ΙΔΙΩΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ

Α Β Γ Δ Ε Ζ Η Θ Ι Κ Λ Μ Ν Ξ Ο Π Ρ Σ Τ Υ Φ Χ Ψ Ω

γιακάς ( ουσ. αρσ. ) γιακ͑ά [yaˈkʰa] Μαλακ., Μισθ., Σίλ. γιαχάς [ʝaˈxas] Σινασσ., Τσουχούρ., Φάρασ. γιαγά [ʝaˈɣa] Μισθ. ...

γιακατζάκι (ουσ.) γιακατζάκ' [ʝakaˈdzak] Μαλακ. Πληθ. γιακατζάqια [ʝakaˈdzqʝa] Μαλακ. γιακατζ̑άχια [ʝakaˈdʒaça] Αξ., Φλογ. Από το τουρκ. ουσ. yakacak = καύσιμη ύλη.

1. Στον πληθ., καυσόξυλα Αξ., Φλογ. : Πήγεν να φέρ' γιακαdζ̑άχια ασ' το γιαζι̂́ (Πήγε να φέρει καυσόξυλα από την ύπαιθρο) Αξ. -Dawk. Συνών. κάψιμο, κιουτούκι, ξύλο

2. Προσάναμμα Μαλακ. Συνών. τουτουρούχ

γιακίν ( επίρρ. ) γιακι̂́ν [ʝaˈkɯn] Αραβαν., Ουλαγ. γιαχ̇ίνι [ʝaˈxini] Φάρασ. γιαgούν [ʝaˈgun] Μισθ. ...