ξένος (επίθ.) ξένος [ˈksenos] Σίλατ., Σινασσ.

Σίλατα, Σινασσός

ξένο [ˈkseno] Ανακ.

Ανακού

αξένος [aˈksenos] Τελμ.

Τελμησσός

Θηλ. ξέν'σσα [ʹksensa] Σινασσ.

Σινασσός

Αρχ. επίθ. ξένος. Η ουσιαστικοπ. ήδη αρχ.

1. Ξένος Ανακ.

Ανακού

: Σο ξένο σο μέρος (Στο ξένο μέρος) Ανακ.

Ανακού

-Κωστ.Α.

Κωστάκης 1963

Παίρισ̑καν και ξένο φσ̑άχ' αν 'κ' είχαν οι δικοί της (Έπαιρναν και ξένο παιδί, αν δεν είχαν οι δικοί της) Φλογ.

Φλογητά

-ΙΛΝΕ 812

Κωστάκης 1962

Συνών. αγαπητικός, γιαμπαντζής, γιαντιργούς, γαρίπης, χώρας

2. Ως ουσ., ξένος, ξενιτεμένος Σινασσ., Τελμ.

Σινασσός, Τελμησσός

: || Ασμ. Έχω το βαρύν έγκλημα και δίκαια παραπόνια
ασό με λέγουν αξένος, πονώ και δεν δειπνίζω ( Έχω τον βαρύ καημό και τα δίκαια παράπονα,
όσο με λένε ξένο, στεναχωριέμαι και δεν τρώω) Τελμ.

Τελμησσός

-Lag.

Lagarde 1886

Του ξένου δός του ξενιτιά κι αρρώστια μη τού δίνεις
η αρρώστια θέλει στρώματα, θέλει προσκεφαλάκια ( Του ξένου δώσε ξενιτειά κι αρρώστια μην του δίνεις
η αρρώστια θέλει στρώματα, θέλει προσκεφαλάρια ) Σινασσ.

Σινασσός

-Αρχέλ.

Αρχέλαος 1899

Συνών. γιαμπαντζής, κουρμπετλής, ξενιτευτής

ξεπελυτός ( επίθ. ) ξεπελυτό [ksepeliˈto] Φάρασ. ...