γαρίπης (επίθ.) γαρίπ͑ης [ɣaˈripʰis] Σίλ., Φάρασ.

Σίλλη, Φάρασα

γαρίπ͑' [ɣaˈripʰ] Αξ., Μαλακ., Μισθ., Φάρασ.

Αξός, Μαλακοπή, Μισθί, Φάρασα

γαϊρίπ' [ɣaiˈrip] Τελμ.

Τελμησσός

Θηλ. γαρίπ͑'σσα [ɣaˈripʰsa] Φάρασ.

Φάρασα

Ουδ. γαρίπ͑ι [ɣaˈripʰi] Σίλ., Φάρασ.

Σίλλη, Φάρασα

Από το τουρκ. επίθ. garip (< αραβ. ġarīb) = α) παράξενος β) ξένος γ) δύστυχος. Πβ. το ήδη μεσν. ουσ. καρίπης = ξένος μισθοφόρος (LBG, Zervan, λ. καρίπιδες).

1. Ξένος, άγνωστος ό.π.τ.

ό.π.τ.

: Εδού ήρτεν ένα γαϊρίπ' γκαι αράdıσ̑' τα τρία γκϋζέλια (Εδώ ήρθε ένας ξένος και αναζητούσε τις τρεις καλλονές) Τελμ.

Τελμησσός

-Dawk.

Dawkins 1916

Συνών. αγαπητικός :2, γιαμπαντζής, γιαντιργούς, μπελλισίζης :3, ξένος, χώρας

2. Αξιολύπητος Αξ., Φάρασ.

Αξός, Φάρασα

Συνών. σεφίλι, φουκαράς

3. Ορφανός Φάρασ.

Φάρασα

Συνών. οξούζ, ορφανός

β. Κατ' επέκτ., ολομόναχος, μαγκούφης, έρημος Μαλακ., Σίλ., Φάρασ.

Μαλακοπή, Σίλλη, Φάρασα

: 'πόμ’νι γαρίπι αυτό του σπίτι (Απόμεινε έρημο αυτό το σπίτι ) Σίλ.

Σίλλη

-ΚΜΣ-ΛΚ6

ΚΜΣ-ΛΚ6

γαριπιά ( ουσ. θηλ. ) γαριπιά [ɣariˈpça] Τελμ. ...