δούλος (ουσ. αρσ.) δούλος [ˈðulos] Ανακ.

Ανακού

δούλους [ˈðulus] Φάρασ.

Φάρασα

Θηλ. δούλα [ˈðula] Σινασσ.

Σινασσός

ντούλα [ˈdula] Σίλ.

Σίλλη

Αρχ. ουσ. δοῦλος. Ο τύπ. θηλ. δούλα μεσν., από το αρχ. ουσ. δούλη.

1. Δούλος ό.π.τ.

ό.π.τ.

: || Παροιμ. Δούλος και νύφ’ ψυσ̑ή δεν έχουν (Ο δούλος και η νύφη δεν έχουν ψυχή˙ λεγόταν γιατί η γυναίκα δεν είχε δικαίωμα επιλογής συζύγου) Ανακ.

Ανακού

-Κωστ.Α.

Κωστάκης 1963

Συνών. γούλι, κολές, μισιάρι

2. Κυρίως στο θηλ., υπηρέτης ό.π.τ.

ό.π.τ.

: Eίδιες και την κόρη μ' την Πατσούκα που την έχουν 'ς του Μαϊμούνογλου δούλα; (Είδες και την κόρη μου την Πατσούκα που την έχουν υπηρέτρια στο σπίτι του Μαϊμούνογλου;) Σινασσ.

Σινασσός

-Τακαδόπ.

Τακαδόπουλος 1982

Συνών. κιζίρης, πεντσίκισσα, χαλαγίκι, χιζμετκιάρης

δουμάκι ( ουσ. ουδ. ) δουμάκι [ðuˈmaci] Σινασσ. δουμάκ' [ðuˈmac] Σινασσ. ...