εκτότε
(επίρρ.)
εκτότε
[eˈktote]
Αραβαν.
εκτέτε
[eˈktete]
Αξ., Φλογ.
έκτετε
[ˈektete]
Φλογ.
εχτέτε
[eˈxtete]
Αξ.
Από το αρχ. επίρρ. ἔκτοτε = από τότε, με τονισμό στην παραλήγ. αναλογ. προς το επίρρ. τότε. Οι τύπ. -τε- με υποχωρητ. αφομ. [o-e>e-e]. Ο τύπ. εχτέτε πιθ. με επίδρ. της κοινής ν.ε., όπου σε συμφωνικά συμπλέγματα με δύο κλειστά σύμφωνα, το ένα τρέπεται σε τριβόμενο, με ανομ. τρόπου άρθρωσης [kt>xt].
1. Τότε, σε αυτή την περίσταση ή περίπτωση
ό.π.τ.
:
Απερά ας περάσουν τρία χαϊβάνια, και τα τρία αμ πουν φά' με, και σ̑ύνα εκτότε φά’ με
(Αν περάσουν τρία ζώα αποδώ πέρα και πούνε και τα τρία να με φας, τότε φάε με)
Αραβαν.
-Dawk.
Ας γιομώσω ένα σανdι̂́χ λίρες, και ας παρπάμε τα, και εκτέτε έλα 'α σε πάρω
(Ας γεμίσω ένα σεντούκι με λίρες (απ' τις δικιές σου) και ας τις πάμε στη μάνα μου, και τότε έλα να παντρευτώ)
Αξ.
-Dawk.
Κι εκτέτε ντράντσα κι απεγειόρτα κι απεκείρτα να έρουνdαι και πάσ̑α Νικόλας και πασ̑ά Γευτύμ'
(Και τότε βλέπω να έρχονται απόδώ κι αποκεί κι ο μπαρμπα-Νικόλας και ο μπαρμπά-Ευθύμης)
Αξ.
-Παυλίδ.
Λέει: «Νίτσ̑α χάιdε, να πάμε να φάμ’!»· εγώ εχτέτε ελάλησα και είπα: «Καλά, να έρθω!».
(Λέει: «Νίτσ̑α άντε, πάμε να φάμε!»· εγώ τότε μίλησα και είπα: «Καλά, να έρθω!»)
-ΙΛΝΕ 1555
Συνών.
απεκεί, ατσοντότε, όζαμαν, τότε :1, υστέρου
2. Τότε (στο παρελθόν)
Αξ., Φλογ.
:
Τούρκ' εκτέτε ακούμ’ πολύ αζγίνια 'χ̑ταν
(Οι Τούρκοι τότε ήταν πολύ πιο άγριοι)
Αξ.
-ΚΜΣ-Θεοδ.
Απ' εκτέτε και κείχε ναίκα ερούτον τ' οβντουμάγια 'να σεφέρ'
(Από τότε και στο εξής η γυναίκα ερχόταν μιά φορά την εβδομάδα)
Αξ.
-Μαυρ.-Κεσ.
Ετό το γκελέdζ̑εμα το έχουμ’ εμείς, παππού μ’ ’τον έρτεν απεκεί ασ’ Καππαδοκία εκτέτε
(Αυτό το ιδίωμα το έχουμε εμείς απ' όταν ο παππούς μου ήρθε αποκεί απ' την Καππαδοκία τότε)
Αξ.
-ΙΛΝΕ 1555
’τον εχόρευαν ’ς Τουρκία εχτέτε τα ’μέτερ’, σ̑άσ̑καν αούτσ̑α
(Όταν χόρευαν στην Τουρκία τότε οι δικοί μας, έκαναν έτσι)
Αξ.
-ΙΛΝΕ 1555
Εχτέτε ’τό ’χ̑τον
(Έτσι ήταν αυτό (δηλ. οι καταστάσεις) τότε)
Αξ.
-ΙΛΝΕ 1555
|| Φρ.
Ασ' έκτετε
(Από τότε˙ έκτοτε)
Φλογ.
-ΚΕΕΛ 1361
Συνών.
αρχή :2, εβελντέν, ζαμάνι :2