ντογρούς (επίθ.) ντογρούς [doˈɣrus] Σίλ.

Σίλλη

ντογρού [doˈɣru] Μισθ., Σίλ.

Μισθί, Σίλλη

ντουγρού [duˈɣru] Μισθ.

Μισθί

Θηλ. ντογρούσα [doˈɣrusa] Σίλ.

Σίλλη

Από το τουρκ. επίθ. doğru = α) ίσιος, ευθύς β) σωστός γ) τίμιος. Πβ. το επίρρ. ντουγρού της Κοινής ΝΕ. Το θηλ. ντογρούσα με την προσθήκη του θηλ. επιθμ. -α στο ντογρούς. Πβ. ποντ. τογρής.

1. Ίσιος, ευθύς Σίλ.

Σίλλη

: Οπ' ντογρούσα τσ̑η στράτα μη σ̑ασ̑ίεις (μη σαστίσεις με τον δρόμο που οδηγεί ευθεία) Σίλ.

Σίλλη

-Dawk.

Dawkins 1916

Συνών. ίσιος, ορθός, ορθούτσικος

2. Ως επίρρ., ίσια ό.π.τ.

ό.π.τ.

: Ντογρού τα σέκ' (Βάλε τα ίσια) Σίλ.

Σίλλη

-Κωστ.Σ.

Κωστάκης 1968

Συνών. οξορτά, ορθούτσικα

3. Ως επίρρ., ευθεία, κατευθείαν ό.π.τ.

ό.π.τ.

: 'ντετσ̑ά ντογρού να πας (εκεί ευθεία να πας ) Μισθ.

Μισθί

-Κοτσαν.

Κοτσανίδης 2006

Κόρη παγαίν-νει ντογρού σταχτηνdζ̑ή 'ς του σπίτσ̑ι (η κόρη πηγαίνει κατευθείαν στο σπίτι αυτού που πουλούσε στάχτη) Σίλ.

Σίλλη

-Dawk.

Dawkins 1916

Συνών. ίσια, ορθά, ορθούτσικα

ντοκούντημα ( ουσ. ουδ. ) ντοκούdζ̑ημα [doˈkudʒima] Σίλ. ...